از خویش گذشتم ببرم خاک کن ...

سلام امروز ...

چقدر منتظرت بودم ... بیتابت نبودم ... فقط هولِ آمدنت را داشتم، منتظر بودم امروزى بیاید که کاسه‌ى صبرم بریزد و من دیوانه شوم ... منتظر آمدنت بودم که دیگر هیچ چیز را نفهمم ... بیایم در اتاقم و تا صبح بمیرم ... منتظر بودم که بیایی و من نتوانم تحملت کنم ...

خیلی منتظرت بودم ولی اصلا خودم را آماده نکرده بودم ... چون آماده کردنی نبودم ... ذره ای خودم را محکم نکرده بودم که در مقابلت بایستم ... این بار، ای امروز منتظرت بودم که از راه بیایی و من به پایان راه برسم ... بیایی و من به خاک بیفتم ... نابود شوم.

خیلی لحظه هایت را برای خودم مجسم کرده بودم، ... لحظه های بریدن را ... لحظه های خفه شدن را ... لحظه هایی که دیگر بخواهم سکوتم را بشکنم ... لحظه هایی که باورم شود تمام این مدت یک دروغ بزرگ بودم که ایستاده بودم ...

من دیگر آماده ام تا با همه چیز مثل یک کودک برخورد کنم،

آماده ام تا رفتارم را همه ی عالم محکوم کند ...

آماده ام تا دیگر آدم ها را تحمل نکنم و نگاه هاشان را ...

 آماده ام تا نفرت هایم را انکار نکنم ...

آماده ام برای یک هجرت بزرگ از بین آدم ها

امروز! امروز به جای تمام روزهایی که ژست استقامت میگرفتم، گریه کردم ....................... گریه ه ه ه

فقط حضور توست که مرا تاب زنده ماندن داده ای اشک بی انتهای بی همتای من

امروز، آخر خط بود که من رسیدم