ذهن ترمز بریده

از تو می گویند ... آنان که می شناسندت

و از تو می پرسند ... آنان که نمی شناسندت

تو در این میان برای من نه آشنایی و نه غریب.

نه با من هستی و نه بی من.

نه دوری و نه نزدیک.

همین است که می گویم تو برای من اجتماع محالاتی

ولی ممکن شده ای. و خودت می دانی که ممکن تا واجب نشود موجود نخواهدشد

تو را در این فاصله ها به همان واجب الذاتی که تو را از محال بودن درآورده می سپارم

و این دل بی قرار را به پنجره فولاد آقا گره می زنم ... باشد که همه ی گره هایش گشوده شود و دل من از آن گشوده نشود.

یاد آقا باز آمد و این دلم کبوتر شد ...